مبین بالذاتمبیَّن بالذات، لفظ دارای دلالت روشن بر مراد متکلم بدون نیاز به ضمیمه می‌باشد. و در اصول فقه کاربرد دارد. ۱ - تعریفهر گاه دلالت لفظ بر معنایی روشن باشد و روشنی آن، از خود کلام به دست آید و نیاز به ضمیمه‌ای از خارج نداشته باشد، آن را مبین بالذات می‌گویند، مانند:«ضرب زید عمرا»، و یا مانند آیه شریفه:﴿أَنَّ اللّهَ بِکُلِّ شَیْء عَلِیمٌ﴾ که دلالت الفاظ آن بر معانی خود روشن است، بی آن که قرینه‌ای خارجی فعل یا سخنی خارجی به آن ضمیمه شود. [۲]
زهیرالمالکی، محمد ابوالنور، اصول الفقه، ج۳، ص۱۸.
۲ - پانویس
۳ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۶۸۶، برگرفته از مقاله «مبیَّن بالذات». رده‌های این صفحه : مبین
|